Rozdział XVI

- Co? Czy ciebie boli głowa? Nie ma opcji – odparowałem na jej chorą propozycję.

- Shikamaru – podjęła po raz kolejny z ewidentną złością. - Fochnołeś się jak mała dziewczynka, teraz weźmiesz za to odpowiedzialność i wynagrodzisz mi swoje foszki.

- Ale czymś takim? - Westchnąłem.

- Tak, bo to ma być coś z czego będę miały profity i na co ty jednocześnie nie masz ochoty

- Nie chce mi się...

- To niech ci się za chce, bo już wszystkich zwołałam.

- Niech będzie – powiedziałem bez przekonania. - Ale to jest po raz pierwszy i ostatni raz.

- Dobrze.

***

Kiedy razem z Temari dotarliśmy na odpowiednie miejsce to byli już wszyscy: Naruto, Sasuke, Sakura, Chōji, Ino, Kiba, Shino, Hinata, Sai, Tenten, Lee. W sumie to miałem nadzieję, że dzięki takiej ilości osób uda mi się jakoś uniknąć niepotrzebnej aktywności.

- Dobra! Słuchajcie – powiedziała Temari do wszystkich zgromadzonych. - Zebraliśmy się tu w jednym celu – zrobiła efektywną pauzę. - Dla odpoczynku w dobrym towarzystwie! Dlatego proponuję, żeby chętni do gry w piłkę stanęli po mojej lewej, a ci którzy przyszli tylko popatrzeć i pogadać po mojej prawej.

- Nie chce się spocić – powiedziała Ino i poszła na prawą stronę Temari.

- Nie zostawię cię samej, kochanie – Sai z uśmiechem złapał za rękę Ino i udał się w powyższym kierunku.

- Może będzie lepiej jak nie wyjawię wam moich umiejętności gry w piłkę – powiedziała Hinata i mimo lekkiego smutku Naruto udała się na prawo.

Zacząłem powoli iść ku prawej stronie Temari, ale ta szybkim ruchem pociągnęła mnie na lewo. Byłem tak blisko...

- No dobra to wychodzi nam ładnie pięciu na pięciu – powiedziała Temari. - Teraz tylko trzeba nas ładnie podzielić. Ktoś chętny do wybierania? Ech...widzę, że nie. No dobra, więc jedną osobą będę ja, a drugą...Shikamaru – już miałem dać głos sprzeciwu, ale zobaczyłem twarz Temari, która mówiła wystarczająco dużo, abym się zamknął.

Po podziale mój skład prezentował się następująco: bramka – Chōji (pamiętam, że za młodu szło mu dobrze), obrona: Tenten z Kibą, pomoc - ja, napaść - Sasuke. Zespół Temari: bramka – Lee, obrona – Shino i Sakura, pomoc - Temari i napaść – Naruto. Mecz miał być rozegrany na niepełno wymiarowym boisku, więc pięciu na pięciu było idealną liczbą, aby nie było za dużo luzu i zbędnego przepychu. Umówiliśmy się na godzinkę gry.

Mecz rozpoczął się chwilę po wybraniu składów. Na początku wszyscy grali stonowanym tempem z dwóch powodów: pierwszy był taki, że wszyscy chcieli najpierw poznać umiejętności przeciwnika, żeby sprawdzić na kogo uważać itd., a drugi powód był taki, że jeszcze w nikim nie zdążyła zrodzić się sportowa agresja. No właśnie jeszcze...oczywiście pierwszą osobą, która dała się ponieść był nikt inny jak Naruto, który był sfrustrowany faktem, że Sasuke prawie strzelił im gola, ale na szczęście mimo słabej interwencji ich bramkarza to Sakura była na miejscu i wybiła piłkę z linii bramowej, a więc jak mówiłem. Frustracja Naruto doprowadziła do dzikiego rajdu z piłką przez całe boisku i oddanie bardzo mało celnego strzału na bramkę Chōji'ego. W sumie to ten strzał był ta śmieszny, że nawet ja nie omieszkałem parsknąć śmiechem, a Sasuke postanowił tylko dać na ten temat bardzo zgryźliwy komentarz, na co Naruto jedynie się zaczerwienił i fuknął coś pod nosem. Spojrzałem na Temari. No świetnie...w jej oczach widać było ten błysk, który w danej sytuacji symbolizował tylko to, że dziewczyna w tym momencie włączyła swój tryb „tylko zwycięstwo”. Podszedłem do naszych obrońców i dałem im znać, aby uważali na Naruto i Temari. Coś czułem, że ta dwójka teraz będzie problemem. Nie pomyliłem się. W ciągu kilku minut nasi przeciwnicy prowadzili dwoma golami po strzałach z główki Naruto i asystach Temari. Zaczęli znacznie przeważać, cały czas atakowali, a my tylko się broniliśmy.

- Kiba pilnuj Naruto, jesteś wyższy i szybszy od niego, więc masz nad nim podwójną przewagę. Nie wybiegaj bez sensu do przodu zostawiając go samego z niższą i słabszą fizycznie od niego Tenten, bo wtedy ma on wolną drogę do oddania strzału – zarządziłem, na co Kiba bezwarunkowo pokiwał głową. - Tenten musisz starać się przewidywać dalekie zagrania Temari i tylko czekać na odpowiedni moment jak Kiba z Naruto wdadzą się w walkę o piłkę, abyś ty mogła zaraz ją wybić lub podać do mnie lub Sasuke. Postaram się ograniczyć grę ich pomcniczki szczelnym kryciem, ale bądź gotowa na to, że czasami mogę dać się ograć. Wtedy olej to co mówiłem i rychło doskocz do Temari nie dając jej żadnej swobody – został mi jeszcze tylko jedna osoba. - Sasuke, trochę więcej ruchu bez piłki. Myl ich, bo stojąc w miejscu dajesz im za dużo możliwości do skupienia się na piłce. Nie szukaj cały czas podań, jedyną osobą, z którą będziesz wstanie rozgrywać będę ja, ale często będę zbyt bardzo w tyle, więc jeśli nie krzyknę „podaj” czy coś w tym stylu to dopiero wtedy podnieś głowę, a jeśli nie będę nic krzyczał to idź sam i po prostu postaraj się oddać strzał. Jesteś naszą rasową „dziewiątką” - przybiłem z nim piątkę.

Temari spojrzała się na mnie. Nie mogła usłyszeć co powiedziałem, ale wiedziała, że właśnie wprowadziłem jakąś taktykę do mojej drużyny i teraz nasza gra będzie o wieli bardziej ułożona, więc im będzie trudno coś ugrać. I tak było. Role się odmieniły. My każdy ich atak niwelowaliśmy w zalążku i wyprowadzaliśmy szybki atak. Po krótkim czasie Sasuke popisał się ładnym przyjęciem po moim podaniu, ominięciem jednego obrońcy i oddaniu celnego strzału w okno bramki co przybliżyło nas do wyrównania. Było dwa do jednego i połowa czasu za nami. Sasuke znowu był przy piłce, ale wściekły Naruto wykazał się efektywnym powrotem spod naszej bramki i starając się odebrać piłkę swojemu przeciwnikowi kopnął go przypadkowo w kostkę na co brunet od razu udał na ziemię. Kawałek przed polem karnym, bliżej prawej strony boiska został nam przyznany rzut wolny, którego postanowiłem się podjąć. Murek z dwóch osób był źle postawiony i postanowiłem to wykorzystać, posyłając piłkę obok dwóch zawodników i trafiając tuż przy prawym słupku. Dwa do dwóch. Naruto był wściekły to było widać ewidentnie, zaczął się wydzierać na swój zespół, a to on był tym który źle się ustawił i sam doprowadził do przyznania wolnego. Temari też była zła z powodu aktualnego rezultatu, ale ładnie to ukrywała. Tempo gry trochę opadło. Słońce padające na asfaltową płytę boiska grzało niemiłosiernie i w szybkim tempie pozbawił nas dużej części energii. Do końca meczu zostało już parę minut. Teraz pytaniem było, która drużyna da z siebie więcej w ostatnich minutach. Naruto stracił piłkę i Kiba szybkim podaniem skierował futbolówkę w moim kierunku. Czułem, że Temari, która znajdowała się na moich plecach chce mnie wyprzedzić i odebrać piłkę. Ale ja z pierwszej piłki zagrałem do Sasuke stojącego na przeciwnym skrzydle i obrotem wyrwałem się spod jej opieki. Wybiegłem na czystą pozycję i Sasuke zgrał mi piłkę i wyminął obrońcę tylko po to, abym za chwilę oddał mu piłkę górnym podaniem. Uchiha był na skrzydle, a ja sam w polu karnym przeciwników. Dośrodkował, a ja z woleje oddałem strzał na bramkę. Nie było możliwości, aby Lee to obronił. Rzucił się, ale bezskutecznie, wylądował tylko na ziemi. Lecz nie wiadomo skąd na linii bramkowej pojawiła się Temari chcąc wybić piłkę. Ale niestety skutek był taki, że futbolówka otarła się o nogę dziewczyny i wpadła do bramki, a Temari mocnym uderzeniem kopnęła w słupek.

- Ała! - Krzyknęła, a wszyscy zebrali się nad nią. - Moja kostka.

- Tym akcentem zakończyłbym to spotkanie – sparodiował Kiba z uśmiechem na twarzy. - Wygraliśmy słabiaku! - Wyzwał Naruto i po chwili gonili się po całym boisku odgrażając sobie niemiłe rzeczy.

- Obejrzę twoją kostkę – powiedziała Sakura i zaczęła swoje lecznicze jutsu. Po chwili wykonywania swojej czynności rzekła:

- To tylko skręcenie. Powinnaś iść do domu i poleżeć z dzień albo dwa z zimnym okładem na nodze.

- Grajcie dalej. Zostało jeszcze parę minut, może któryś z zespołów ugra coś więcej – powiedziała i zaczęła kuśtykać w kierunku domu.

- Może pomogę ci w dotarciu do domu? - Zaproponowałem.

- Nie – fuknęła. - Graj.

- Jeden z zawodników odszedł z zespołu, więc aby było po równa to drugi zawodnik od przeciwników też odejdzie. Dokończcie sobie czterech na czterech bez pomocników – powiedziałem do wszystkich zgromadzonych.

Podszedłem do kuśtykającej Temari. W takim tempie doszłaby do do domu może o zmierzchu, a że było południe to oznaczało to troszkę czasu. Bez pytania i ceregieli wziąłem ją na ręce i zacząłem nieść w kierunku naszego mieszkania.

- Puść mnie – warczała z czerwoną twarzą. - Wszyscy się na nas patrzą – żachnęła się.

- Od kiedy przejmujesz się tym co mówią inni...

***

Leżałam już drugi dzień w łóżka. Rano była u mnie Sakura i stwierdziła, że ból powinien minąć do jutra, ale mimo wszystko miałam powstrzymywać się od chodzenia. Na szczęścia dziewczyna nie wiedziała, że od doznani urazu cały czas zdarza mi się chodzić po całym mieszkaniu i sprawdzać moje możliwości przemieszczania się w aktualnym stanie. Trochę bolało, ale bywało ze mną o wiele gorzej. Właściwie to w ostatnich dniach nie przeszkadzała mi o tyle kostka co Shikamaru. Nie wiem dlaczego, ale ostatnio patrzyłam na niego trochę inaczej...i czułem się w stosunku do niego też trochę inaczej. Czy Megumi w liście miała rację? Czy ja coś do niego czuję i po prostu od zawsze odrzucałam od siebie tą myśl? W głowie miałam mętlik i niestety nie widziałam jak go rozwikłać. Może po prostu szczera rozmowa z Narą da jakiś efekt i rzuci trochę światła na...nas? Czy to możliwe, że ja się zakochałam? Nie to niemożliwe...a może? Musiałam sama to sprawdzić, a że należałam do odważnych to postanowiłem porozmawiać z nim jak tylko wróci, bo niestety nie było go aktualnie w mieszkaniu. Właściwie to nie wiem kiedy, ale wyszedł bez słowa co mu się zwykle nie zdarzało.

Usłyszałam jakiś stukot dochodzący z jego pokoju. Wstałam z łóżko, podeszłam do drzwi jego pokoju i bez pukania weszłam do środka. Zastygłam w miejscu. Po momencie, gdy się otrząsnęłam to zaczęłam mierzyć Shikamaru od stóp do głów. Był cały we krwi i to tak jakby przed chwilą walczył z nie wiadomo jaką ilością przeciwników. Przez pas miał przewieszony duży ciemny zwój. Jego oczy były jakieś nieczułe. Patrzył się na mnie, szukał czegoś co może powiedzieć, bo wiedział, że oczekuję wyjaśnień. Po chwili lekko rozchylił wargi i powiedział krótko:

- Misja.

- Misja – powtórzyłam po cichu i odprowadziłam wzrokiem Nare wchodzącego do łazienki. Znałam go na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie powiedział mi prawdy. Po prostu mnie zbył jakimś pierwszym lepszym pasującym słowem.

Co on ukrywał? Czułam narastający w sobie niepokój. No i jeszcze ten zwój...Drzwi od łazienki trzasnęły i wyszedł z nich czysty Shikamaru ubrany w strój ANBU.

- A to jest kolejna misja – rzekł chłodno i wyszedł. Zaczęłam szukać zwoju, aby mieć jakiś trop, ale jedyne co czekało na mnie w łazience to brudna od krwi kabina prysznicowa. Po kilku minutach wielkiego wysiłku włożonego w odnalezieniu zwoju postanowiłam usiąść na chłodnych płytkach. Nic nie znalazłam. Podkurczyłam nogi i je objęłam.

- Co się dzieje? - Spytałam cicho, ale go już nie było, więc pytanie skierowałam do siebie zostając sama ze swoimi rozmyśleniami, które przedstawiały mi same ciemne scenariusze.

***

Za chwilę mieliśmy być u celu. Spojrzałem w kierunku mojego partnera. Kto by pomyślał, że polubię się z takim leniem. Ja Sasuke Uchiha zaprzyjaźniłem się z Shikamaru Narą. Spojrzałem na niego jeszcze raz. To skupienie nie schodzącego z jego twarzy, kiedy dowiedział się, że niedługo będzie mógł przybliżyć się do swojego celu. Trochę mnie to przerażało, przypominał momentami mnie kiedy chciałam zabić brata. Oby tylko nie popełnił moich błędów i nie działał pochopnie.

- Jesteśmy – powiedział stając przed małym domem. - Tu jest nasz cel. Ja idę na tyły zostawię z tobą jednego mojego klona.

- Wejdę frontem i go złapię chyba, że zacznie uciekać na tyły, wtedy jest twój – nie wyglądało jakby dom miał więcej niż dwa wyjścia, ale Shikamaru pewnie to zauważył dlatego zaproponował taki plan działania, a nie inny.

- Ustalone – powiedział i wystawił dłoń, a ja od razu przybiłem piątkę.

Stanąłem pod frontowymi drzwiami i poczekałem chwilę, aby dać chwilę na ustawienie się z tyłu Narze. Jego klon spojrzał na mnie i kiwnął krótko głową na co odpowiedziałem takim samym kiwnięciem. Kopnąłem mocno w drzwi, a te runęły z hukiem na ziemie. Wszedłem powoli do pomieszczenia i w jednym z pokoi natknąłem na mężczyznę, który wstawał powoli z kanapy.

- Kim jesteście? - Zapytał przecierając oczy.

- Komornicy – powiedziałem sucho, złapałem go za podkoszulek i podniosłem do góry, a ten po chwili trudu złapania powietrza uderzył mnie czymś ciężkim i szklanym przez co wypuściłem go i upadłem na ziemie. Przy próbie wstania zobaczyłem jak wykańcza klona Nary i biegnie w kierunku tylnego wyjścia.

- Wybrałeś bardzo złą drogę dupku – stęknąłem i upadłem na ziemię łapiąc się za obolałe miejsce na głowie. Za chwilę wstanę...

Zrobiłem to co postanowiłem. Wstałem i za chwilę do pokoju wszedł Shikamaru targającego po ziemi nasz cel. Wziął pierwsze lepsze krzesło i usadził go na nim. Nara oparł się o ścianę i w ciszy czekał aż informator się ocknie. Postanowiłem się nie odzywać i nie wtrącać w przesłuchanie, a przynajmniej taki miałem zamiar. Ale skupiona twarz Nary sugerowała jednak, że będę musiał ingerować w zachowanie naszego Lenia Konohy.

- Obudź się, obudź – mruczał pod nosem, a cel jak na zawołanie otworzył powoli oczy. - Świetnie! - powiedział zadowolony i strzelił na dzień dobry metalowymi blaszkami na śródręczu. - Skoro już się poznaliśmy to teraz mi powiedz: gdzie on jest?

Wstałam z podłogi. Nie wiem ile czasu siedziałam sama na lodowatych płytkach. Spojrzałam w lustro. Wyglądałam strasznie. Na twarzy malowało mi się przemęczenie, niepewność i lekkie przerażenie, wszystkie te negatywne uczucia potęgowały moje poczochrane włosy i podkrążone, lekko zaczerwienione oczy. Mój mózg podsuwał mi straszne pomysły skąd Shikamaru może mieć ten zwój, jak go zdobył i po co. Zaschło mi w gardle. Poszłam do kuchni i po drodze zobaczyłam, że jest północ. Pięć godzin, pięć godzin siedziałam i rozmyślałam. Robiłam się jeszcze bardziej zmęczona, kiedy w mojej głowie pojawiła się wielka liczba „5h”. Ktoś zadzwonił do drzwi.

- Kogo diabli niosą, o tak późnej porze? - Wyszeptałam do siebie z cichą nadzieją, że to Shiakamaru nie wziął kluczy i nie chciało mu się włazić przez okno.

Otworzyłam drzwi i różowe włosy śmignęły mi przed oczami. Odwróciłam się i Sakura już była w kuchni i dokańczała pić moją szklankę soku.

- Coś taka zdyszana? - Spytałam patrząc na jej czerwone policzki. - I spragniona?

- A ty co taka zmęczona i ciekawska? Stało się coś? Wyglądasz strasznie.

- Nie nic...- westchnęłam. - Nic się nie stało, po prostu konam – dziewczyna zmierzyła mnie wzrokiem.

- No dobra, nie po to tu przyszłam.

Głośnie odgłosy bicia wydobywały się z pokoju obok. Shikamaru poprosił, abym dał im chwilę. Nie wiem czemu, ale się zgodziłem. Huk, plaśnięcia, jęki, krzyki to wszystko dochodziło zza drzwi.

- Oby go nie zabij – szepnąłem.

Coś mną ruszyło i postanowiłem im przerwać. Otworzyłem drzwi. Wielka, czerwona, opuchnięta twarz to to co zostało z twarzy naszego informatora.

- Powtórzę jeszcze raz – zaczął chłodno Shikamaru. - Jak się mogę z nim skontaktować? - Informator splunął mu czerwoną mazią prosto w twarz. Shikamaru spokojnie się wytarł, wyciągnął swoją piękną katanę „Ikagawashī no ken” i położył ją na komodzie obok. - Słuchaj, zagramy w pewną grę. Więc jeszcze raz: Jak mogę się z nim skontaktować?

- Wal się, już nic więcej ci nie powiem – wyjęczał.

- Jak sobie chcesz – rzucił i szybkim ruchem złapał cel za rękę, wyciągnął ją i mocnym cięciem pozbawił go dłoni. Cel zaryczał nieludzko. A kikut zaczął sikać krwią na lewo i prawo - Jak się z nim skontaktować? A może druga ręką też ci nie jest potrzebna? - Spytał wyciągając jego drugą rękę i podnosząc katanę.

- Uspokój się! - Warknąłem i chciałem zablokować jego rękę trzymającą miecz, ale ten zdzielił mnie szybko nasadzą dłoni w czoło i upadłem.

- Dobra, kurwa – wysyczał informator. - Powiem wam, powiem.

Shikamaru wytarł rękawem swoją twarz ochlapaną przez krew.

- Zamieniam się w słuch.

Usiadłam na kanapie.

- Więc po co tu przyszłaś? - Zapytałam Sakurę.

- Chodzi o coś co wydarzyło się niespełna 10 godzin temu – moje oczy zabłyszczały. To mniej więcej wtedy kiedy nie było Shikamaru. - Ale to jest poufna informacja. Na razie tylko mała część ninja naszej wioski o tym wie. Powiem ci to tylko dlatego, że ta informacja w twoich rękach może nam pomóc, a przynajmniej ta sądzę. Plus chce, też abyś jak najszybciej przekazała to co teraz powiem Shikamaru.

- Powiem mu. Ale przestań owijać w bawełnę i powiedz o co chodzi.

- Ktoś, nie mamy pojęcia kto, ponieważ krąg podejrzanych jest wielki. Może to być ktoś spoza wioski jak i z jej granic – zmierzyłam Sakurę wzrokiem. - No dobrze już dobrze – westchnęła. - Chodzi o to, że dzisiaj ktoś ukradł zwój zakazanych technik naszej wioski. Było to bardzo pilnie strzeżony zwój i ten kto go ukradł nie mógł być byle kim. Wszedł niepostrzeżony, powalił naszych piętnastu ochroniarzy i wyszedł tak jak i wszedł: niezauważony. Temari czy ty mnie w ogóle słuchasz? - oburzyła się Haruno.

- Tak, tak słucham. Tylko się...zamyśliłam na temat tego zwoju.

- Dobrze, ja będę już szła. Muszę to przekazać jeszcze paru osobą. Pamiętaj powiedzieć Narze. Narazie.

- Narazie – powiedziałem i usłyszałam trzaskające drzwi. - Niemożliwe – jęknęłam i wzniosłam głowę ku sufitowi, opierając ją na kanapie. - Niemożliwe – powtórzyłam.

Patrzyłem na naszego informatora i mój marny opatrunek, który mu założyłem na kikuta.

- Pamiętasz co masz mu przekazać? - Spytałem się go. - Miejsce, datę, moją cenę i tak dalej?

- Pamiętam – powiedział informator. A Sasuke na jego odpowiedz zrobił kwaśną minę. Informator szybko opuścił mieszkanie. Zostałem sam z Uchihą.

- Wiem, że zranię przez to wiele bliskich mi osób, ale niestety muszę to zrobić – powiedziałem cicho, ale wiedziałem, że Sasuke to usłyszał, ponieważ jego mina przestała być kwaśna, ale nadal wiele brakowało jej do choćby najmniejszego zadowolenia.

***

Otworzyłem mieszkanie kluczami i wszedłem do środka. Po cichu, tak aby Temari mnie nie usłyszała, gdyby spała, a miałem taką nadzieję. Wszedłem do salonu i zobaczyłem Temari, która wedle mojej nadziei spała w bardzo niewygodnej dla karku pozycji. Wyglądała słodko, tak niewinnie. Szkoda, że cała niewinność pryskała jak mydlana bańka, gdy tylko się budziła i otwierała usta. Podszedłem do niej i delikatnie zmieniłem jej pozycję siedzącą na leżącą, na szczęście się nie obudziła. Poszedłem do jej pokoju i wróciłem stamtąd z kołdrą blondynki. Przykryłem ją delikatnie, ale i dokładnie. Miałem zamiar sam zaraz położyć się spać kiedy...

- Shikamaru, nie zostawiaj mnie – wyjąkała ze smutkiem.

- Temari? - Spytałem, ale w odpowiedzi dostałem tylko dźwięk głośno wciąganego powietrza. Podszedłem do niej i nachyliłem się lekko – Mimo wszystko – wyszeptałem i przełknąłem ślinę. - Mimo wszystko i mimo wszystkiego co się niedługo stanie, pamiętaj, że zawsze będę przy tobie – powiedziałem i pocałowałem ją w czółko.

- Wiem, że z ranie przez to wiele bliskich mi osób – wyszeptałem do siebie odchodząc od Temari.

Otworzyłam oczy. Mocno się przeciągnęłam, a słońce zza okno oślepiło mnie swoim blaskiem tam mocno, że wróciłam do pozycji leżącej. Hmm...moja kołdra? Przecież ja chyba zasnęłam bez niej...jak ona się tu znalazła?

- Dzień dobry – powiedział Shikamaru i donośnie ziewnął. - Zbieraj się szybko. Piąta chce nas widzieć. Pewnie kolejna misja – powiedział z uśmiechem ja jednak wyczuwałam, że ten był sztuczny.

Od Autora: Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Z góry przepraszam, za błędy. Dobra skoro już część stałą mamy za sobą to teraz reszta rzeczy xD Pierwsze: mam nadzieję, że nie pogubiliście się podczas czytania odnośnie tego, która osoba jest narratorem. Ponieważ w tym rozdziale pojawiła się osoba trzecia, która opowiadał, a był nią Sasuke. W ogóle to dość niezłe tępo, ponieważ to już kolejny rozdział dodany z dość krótką przerwą od ostatniego :P trzymajcie kciuki, żebym utrzymał to tępo :P Jeszcze ostatnia sprawa. Pod ostatnim rozdziałem pewna osobą natchnęła mnie do zrealizowania pomysłu, aby podać tutaj mój numer GG. Od niedawna o tym rozmyślałem i stwierdziłem, że "A niech będzie :D" A więc mój numer GG to 53603111 i jeśli chcesz pogadać ze mną odnośnie: mojego bloga, serii Naruto (przeczytałem całą mangą swoją drogą xD), pogodzie albo chcesz poznać trochę autora tej historii to nie bój się napisać :D jako harcerzem jestem dość otwarty na nowe znajomości i luźne rozmowy :P